Nazwa gatunkowa: Bylica estragon - Artemisia dracunculus L.[2,3]
Angielska nazwa: Tarragon [3]
Inne nazwy: (kliknij, aby rozwinąć)
Rodzina: Astrowate - Asteraceae
Morfologia:
|
|
Bylica estragon |
Wysokość: ponad 1,5 m, na dobrym stanowisku może osiągnąć ponad 2 m.
Kwiaty: drobne, niepozorne, skupione w kulistych, zwisających koszyczkach kwiatowych. Początkowo barwy biało-żółtej, potem czerwonawej. Okrywa koszyczków naga [4].
Owoce: gładkie niełupki bez żeberek [3,4].
Łodyga: naga, zielona, wzniesiona, na powierzchni łodygi znajdują się żeberka, [4].
Liście: równowąsk0-lancetowate, podłużne, długości 2-6 cm, szerokości 0,1-0,8 cm, z ostrym końcem, od jasno- do ciemnozielonych [3,4].
Nasiona:
Korzenie: zdrewniałe kłącze grubości 0,5-1,5 cm [4]
Biologia:
Długość życia rośliny: roślina wieloletnia, zimująca w polskich warunkach [3].
Pokrój: krzewinka [1?], bylina [2,3].
Kwitnienie: czerwiec-lipiec (VI-VII) [1?]. sierpień-wrzesień (VII-IX) [4].
Rozmnażanie: generatywnie poprzez siew oraz wegetatywnie poprzez podział kłączy.
Ekologia:
Pochodzenie: środkowa i południowa Rosja [3]
Zasięg terytorialny: Europa, Syberia, Mongolia, zachodnie stany Ameryki Północnej [3].
Uprawa: Europa, Azja, północna Afryka, Ameryka Północna [3,4]
Uprawa:
Stanowisko: słoneczne, lub lekko zacienione
Podłoże: zasobne w składniki pokarmowe i wodę.
Nawadnianie: umiarkowane
Nawożenie:
Zastosowanie:
Zielarstwo: roślina lecznicza [3]
Zielarstwo: roślina przyprawowa [1,3]
Zielarstwo: medycyna ludowa.
Zielarstwo:
Surowiec zielarski:
Ziele bylicy estragon - Herba Dracunculi [3,4].
Zbiór surowca zielarskiego:
Najlepiej dokonać podczas suchej pogody w kwietniu, gdy osiągnie 20-30 cm wysokości. Związuje się w pęczki i suszy w ciemnym i przewiewnym miejscu.
Informacje dotyczące surowca zielarskiego:
Zapach przyjemny, smak pikantny, korzenno-ziołowy.
Skład chemiczny surowca zielarskiego:
Olejek eteryczny do 0,8% (estragol, metylochawikol, trans-anetol, felandren, p-cymen, felandren), enzymy, flawonoidy, karotenoidy (do 15 mg% prowit. A. w świeżych liściach [4]), związki kumarynowe, alkaloidy (śladowe ilości) garbniki, gorycze, sole mineralne szczególnie bogate w jod [1-4]
Wydestylowany olejek eteryczny (olejek stragonowy) zawiera: trans-anetol 21,1%, a-trans-cymen 20,6%, limonen 12,4%, a-pinen 5,1%, ocymen 4,8%, metyloeugenol 2,2%, b-pinen 0,8%, a-terpineol 0,5%, octan bornylu 0,5%, bicyklogermakren 0,5% [2].
Działanie surowca zielarskiego:
Wzmacniające, pobudzające apetyt i trawienie, żółciopędne, przeciwskurczowe, moczopędne, odkażające [3]. W medycynie ludowej stosowana jako lek przeciw miażdżycy, służy do produkcji wina leczniczego, które usprawnia pracę układu pokarmowego poprzez pobudzanie wydzielania soku żołądkowego i zwiększanie apetytu. Posiada także właściwości lekko uspokajające.
Przyprawa:
Bylicy estragon jako przyprawę należy używać w małych ilościach. Używana jest do produkcji wielu mieszanek ziół, musztardy estragonowej i octu estragonowego. W kuchni ziela bylicy, świeżego lub suszonego, dodaje się do potraw z ryżu, ryb i majonezu. Ziele wspaniale komponuje się z kurczakiem pieczonym, w śmietanie, baraniną i podrobami. Stosowany także do przyprawiania golonki, boczku wieprzowego i wędlin. Kilka kropel cytryny wzmacnia smak estragonu. Świeżo posiekane liście używa się do przyprawiania drobiu, jaj, jasnych sosów, mięsa, sałatek, owoców morza, serów, a także masła ziołowego i musztardy estragonowej. Octu estragonowego możemy użyć do przyprawienia ogórków marynowanych, pomidorów, fasoli oraz mięsa cielęcego, jagnięcego i krabów [1-3].
Przetworzony surowiec:
Z surowca wytwarza się olejek estragonowy Oleum Dracunculi [3,4]
Zdjęcia:
|
|
|
Bylica estragon |
Bylica estragon |
Odmiany, gatunki pokrewne i rośliny podobne:
| Miniaturka | Nazwa rośliny |
|---|---|
 | Bylica boże drzewko - Artemisia abrotanum L. - roślina lecznicza [3]. |
| Bylica cytwarowa - Artemisia cina Berg - roślina lecznicza [3]. | |
 | Bylica piołun - Artemisia absinthium L. - roślina lecznicza, przyprawowa [3]. |
 | Bylica pospolita - Artemisia vulgaris L. - powszechnie występująca, roślina lecznicza i przyprawowa [3]. |
- Sedo A. Krejca J. 1987. Rośliny źródłem przypraw. PWRiL, Warszawa.
- Pisulewska E. Janeczko Z. 2008. Krajowe rośliny olejkowe. Know-How, Kraków.
- Lewkowicz-Mosiej T. 2003. Leksykon roślin leczniczych. Świat Książki, Warszawa.
- Mowszowicz J. 1985. Przewodnik do oznaczania krajowych roślin zielarskich. PWRiL, Warszawa.