Internetowy Ogród - z pasji do Ogrodnictwa

Surowiec zielarski:

Korzeń wężownika - Radix Bistortae, synonim Kłącze rdestu wężownika - Rhizoma Polygoni bistortae ^[1], Rhizoma Bistortae ^[2].

Zbiór surowca:

Zbiór korzeni wężownika przeprowadza się na jesień ze starszych roślin. Suszenie korzeni przeprowadza się w cieniu lub suszarniach w temperaturze 40°C ^[1].

Informacje dotyczące surowca:

Przełom surowca ziarnisty, barwy różowobrunatnej. Surowiec zastępuje inny, importowany - Radix Ratanhiae ^[1]

Surowiec był opisany w FP IV ^[1].

Surowiec zawiera:

Korzeń wężownika: ^[1,2]

• garbniki 16.8-21.5% (mieszanina związków pirogalowych [hydrolizujących] i pirokatechinowych [skondensowanych])
• czerwień bistortową
• kwasy fenolowe (kwas elagowy, galusowy)
• węglowodany
• leukocyjanidyna
• sole mineralne

Działanie:

W skrócie: Antidiarrhoicum, antisepticum, antihaemorrhagicum ^[2]

Ściągające i przeciwzapalne ^[1].

Wewnętrznie: przeciwbiegunkowe ^[1,2]. Kłącze stosuje się przy podostrym i przewlekłym nieżycie żołądka i jelit, zatruciach pokarmowych i niewielkich krawieniach w układzie pokarmowym. Rdest wężownik jest pomocnym środkiem przeciwko zakażeniom np. czerwonka (Shigella) ' i dur brzuszny (Salmonella). Wężownik używany jest w zapaleniach jamy ustnej i gardła, pochwy, świądzie sromu, żylakach odbytu, oparzeniach i owrzodzeniach żylakowych, w dermatozach wysiękowych i nadmiernej potliwości.

Zazwyczaj rzadko stosuje się kłącze wężownika wewnętrznie (spożywanie), natomiast zalecane jest stosowanie go w formie nasiadówek, płukanek, okładów, irygacji, kąpieli.^[2]

Zewnętrznie: w postaci odwarów (Decoctum Rhizoma Bistortae) stosowane na płukania, pędzlowania i kompresy ^[1]. Do sporządzania odwaru dla celów zewnętrznych używa się 1 łyżkę sproszkowanego kłącza na szklankę wody, którą gotuje się przez 5 minut, a następnie odcedza i pozostawia do ostygnięcia.

Do kąpieli odwar sporządza się z 3-5 łyżek kłączy na 2 litry wody. Odwar należy przecedzić i wlać do wanny wypełnionej wodą w połowie ^[2].