Nazwa gatunkowa: Jałowiec pospolity - Juniperus communis L. [8]
Angielska nazwa: Juniper, Common juniper.
Francuska nazwa: Genevrier commun
Niemiecka nazwa: Gemeiner Wacholder
Inne nazwy: iglak
Rodzina: Cyprysowate - Cupressaceae
Morfologia:
Wysokość: zazwyczaj do 2 m, inne źródła: 12 m [3], 4-5 [5]
Kwiaty: roślinna dwupienna tzn. występują osobniki tylko o kwiatach żeńskich lub męskich. Kwiaty drobne, męskie zebrane w krótkie kotki, żeńskie w kształcie zielonkawych szyszek.
Owoce: fioletowo-niebieska, czasami brązowo czarna kulista szyszkojagoda złożona z 3 łusek [] (przypominają jagody[8]), średnicy 10 mm, pokryta nalotem woskowym. Owoce jałowca dojrzewają dopiero w następnym roku po zapłodnieniu (w drugim lub trzecim [4,5]). W czasie dojrzewania trzy owocolistki stają się bardziej mięsiste, zrastają się ze sobą i tworzą szyszkojagodę.
Pień: prosty lub powyginany, wzniesiony lub pochylony. Kora szarobrunatna (szarobrązowa), sucha, lekko włóknista, łuszcząca się długimi płatami. Kora u młodych drzew gładka. Młode gałązki kanciaste.
Liście: w postaci równowąskich silnie kłujących igieł, koloru szaro-zielonego, zebranych po 3 w okółku, długości 10-15 mm i szerokości 1-2 mm. Młode siewki mają zwykle igły szpilkowate, natomiast starsze osobniki mogą mieć igły szpilkowate i (lub) łuskowate.
Nasiona: w jednej szyszkojagodzie znajdują się trzy trójkanciaste nasiona, pomiędzy którymi można znaleźć zbiorniczki z olejkami.
Korzenie:
Biologia:
Długość życia rośliny: roślina wieloletnia, zimująca w polskich warunkach.
Pokrój: wiecznie zielony krzew [8] lub małe drzewo. Korona nieregularna piramidalna. Osobniki męskie są smuklejsze.
Pienność: roślina dwupienna.
Kwitnienie:.
Rozmnażanie: generatywne poprzez siew nasion (stratyfikacja 1 rok), wegetatywnie poprzez sadzonki zielne.
Ekologia:
Zasięg terytorialny: strefa umiarkowana Azji (w tym Syberia), Ameryki, północnej Afryki i Europy (oprócz Półwyspu Iberyjskiego, Apenińskiego i Bałkańskiego) []. W Polsce występuje na całym obszarze kraju [8], szczególnie na niżu i w dolnych partiach gór.
Siedliska: nieużytki, wrzosowiska, bory sosnowe, luźne lasy sosnowe, skraje lasów - szczególnie l. iglastych, przydroża i trakty, pastwiska, suche zbocza.
Może występować w kilku-hektarowych zgrupowaniach (cenne do pozyskiwania surowca zielarskiego)
Uprawa:
Stanowisko: słoneczne. Jako jedyny z jałowców może rosnąć w miejscach słabo zacienionych [5].
Podłoże: jałowe, suche, ubogie, ciepłe. Najlepiej rośnie na glebach umiarkowanie wilgotnych, piaszczystych.
Nawadnianie: niskie, wytrzymały na suszę
Nawożenie: niskie
Odporność na zanieczyszczenia: niska, wrażliwy na pyły, toksyczne gazy, dymy
Uprawa możliwa w polskich warunkach.
Zastosowanie:
- Zielarstwo: roślina lecznicza [], lecznictwo ludowe [8], roślina przyprawowa, roślina barwierska.
- Roślina ozdobna: na słoneczne skarpy, do parków (sadzony z brzozą, sosną i modrzewiem [5]), zieleń osiedlowa, do ogrodów, niskie odmiany można sadzić w ogrodach skalnych. Jałowiec jest polecany do nasadzeń krajobrazowych, natomiast nie nadaje się do nasadzeń w miastach ze względu na wrażliwość na zanieczyszczenie powietrza.
- Szkółkarstwo zwykłe i ozdobne
- Przemysł alkoholowy; likiery, wódki gatunkowe, nalewki, giny, jałowcówki.
- Przemysł perfumeryjny; Aromaterapia
- Drewno używane jest do produkcji forniru, węgla drzewnego i smoły.
Zielarstwo:
Surowiec zielarski:
Szyszkojagoda jałowca - Fructus juniperi [4,8], syn. owoc jałowca, jagody jałowca - Bacca juniperi
Zbiór surowca zielarskiego:
Zbiera się owoce dojrzałe, czyli dwuletnie, twarde, o barwie czarnej [6].
Na jesień po dojrzeniu owoców. Pod krzewem umieszcza się folię lub materiał (płachta [4]), na który spadają owoce podczas otrząsania jałowca. Czynność tą wykonuje się w grubych rękawicach. Zebrany materiał oczyszcza się z niedojrzałych owoców, igieł i gałązek- zazwyczaj czyni się to zgrubnie, ręcznie.
Suszenie przeprowadza się w temperaturze pokojowej, aby owoce nie utraciły zapachów. Pomieszczenie do suszenia powinno być suche, przewiewne i ciemne. Suszone owoce przechowuje się w workach, a warunkach domowych w zamkniętych pojemnikach [4].
Informacje dotyczące surowca zielarskiego:
Surowiec powinien zawierać co najmniej 0,8% olejku eterycznego.
Surowiec stanowią wysuszone szyszkojagody jałowca; posiadają fioletowo-brunatną barwę, pokryte są szaroniebieskim (niebieskawym) woskowym nalotem, miejscami szyszkojagoda jest błyszcząca. Szyszkojagody posiadają na szczycie trójdzielną szczelinę, u nasady owocu widać szypułkę z brunatnymi przylistkami.
Po roztarciu można poczuć swoisty, żywiczny i intensywny zapach, smak na początku jest słodkawy, po czym staje się gorzkawy i szczypiący.
Skład chemiczny surowca zielarskiego:
Olejki eteryczne 0,4-1,25%, 2% [4] (terpeny (m.in. alfa- i beta-pinen, kadynen, kamfen, mircen, milonen[3]), seskwiterpeny (kadinen)), flawonoidy, garbniki, węglowodany 3,0% (cukier inwertowany), gorycz (związki goryczowe), juniperyna [3,4], związki żywicowe 8%, kwasy organiczne, związki mineralne, Witaminę C.
Działanie surowca zielarskiego:
Wyciągi (np. napar) z surowca działają moczopędnie[8], napotnie[], żółciopędnie[8] oraz pomagają w trawieniu, nerwobólach, zapaleniu korzonków nerwowych, posiadają także właściwości bakteriobójcze.
W postaci naparów stosowany jest w nieżytach dróg moczowych, chorobach wątroby i schorzeniach artetycznych, także w połączeniu z innymi ziołami[zb. 8].
Maści z jałowcem używa się w bólach reumatycznych i nerwobólach.
Leki wytworzone z jałowca pospolitego stosowane są w problemach wywołanych zatrzymaniem wody w organizmie i przy obrzękach.
Szyszkojagody jałowca można użyć do oczyszczających kąpieli
Dawniej jałowiec używany był w leczeniu chorób drób moczowych i żołądka[4].
Gryzienie i żucie kilku owoców odświeża oddech[5].
Leki/Suplementy/Mieszanki:
- Mieszanka - Species cholagogae nr 1 i nr 3.
Przetwory/Przepisy:
Nalewka jałowcowa, jałowcówka
Jałowcówka jest dość "agresywnym" alkoholem, po wypiciu kieliszka można odczuć wiercenie w brzuchu. Nie należy pić alkoholu na bazie jałowca w dużej ilości.
1. Jedną garść suszonych owoców mielimy, zsypujemy do słoika i zalewamy 200 ml spirytusu.
2. Do spirytusu z owocami dodajemy 2 stołowe łyżki cukru i zostawiamy całość na 2-3 tygodnie.
3. Po tym czasie zlewamy wszystko przez gazę. Zlana esencja posłuży do aromatyzowania wódek. Ilość esencji do wódki dobieramy wg. własnego uznania [5].
Przyprawa:
Suszone owoce jałowca używane są do przyprawiania głównie dziczyzny, ale także baraniny i wieprzowiny, wędlin, ciemnych sosów, konserw i octu ziołowego. Zazwyczaj dodaje się do potraw kilka 'jagód' jałowca. Nadaje potrawom balsamicznego, korzennego zapachu i słodko-gorzkawego, żywicznego smaku.
Jałowcem można przyprawiać wszelkie formy kapusty, głowiastą białą i czerwoną, kapustę włoską, a także buraki [4].
Zastrzeżenia:
Surowiec w dużej ilości może powodować podrażnienie nerek [3], stany zapalne i pojawienie się krwi w moczu.
Stosowanie jałowca powinno się wcześniej skonsultować z lekarzem.
Przetworzony surowiec:
Z surowca po destylacji parą wodną otrzymuje się olejek jałowcowy - Oleum Juniperi; który zawiera terpeny (pinen kamfen, kandynen, limonen i terpinen). Olejek jałowcowy posiada właściwości drażniące skórę oraz rozszerza naczynia krwionośne. Oczywiście posiada on także silniejsze właściwości bakteriobójcze niż surowiec wyjściowy. Olejek jałowcowy służy także do pielęgnacji włosów.
Barwierstwo:
Z niedojrzałych szyszkojagód otrzymuje się żółty barwnik.
Ciekawostki:
Ptaki chętnie zakładają gniazda w gęstych koronach jałowców [5].
Owoce jałowca można użyć do usuwania zapachów stęchlizny i farb. Usuwanie zapachów polega na spaleniu kilku owoców jałowca na patelni lub blasze [7].
Zdjęcia:
Jałowiec pospolity pokrój |
Jałowiec pospolity okaz zielnikowy |
Jałowiec pospolity Owoce |
Jałowiec pospolity młody krzew |
Odmiany i gatunki pokrewne:
Jałowiec pospolity 'Columnaris' Juniperus communis L. 'Columnaris' - odmiana kolumnowa, wzrost wolny, wys. do 1-2m., korona wąska, igły niebieskozielone | |
Jałowiec pospolity 'Cracovica' Juniperus communis L. 'Cracovica' - odmiana krakowska, silny wzrost, korona gęsta, wąska, stożkowata, zwisające wierzchołki, igły jasnozielone, siewka znaleziona w okolicach Krakowa | |
Jałowiec pospolity 'Depressa' Juniperus communis L. 'Depressa' Pursch = 'Canadensis' Loud.- odmiana płożąca, występuje na wschodnie Ameryki Północnej, dekoracyjna, do ogrodów skalnych | |
Jałowiec pospolity 'Depressa Aurea' Juniperus communis L. 'Depressa Aurea' | |
Jałowiec pospolity 'Effusa' Juniperus communis L. 'Effusa' - poduszkowy pokrój, igły zielone, niekłujące | |
Jałowiec pospolity 'Hornibrookii' Juniperus communis L. 'Hornibrookii' - odmiana Hornibrooka, podobna do 'Depressa', szeroki krzew, wys. do 50 cm, odmiana o pokroju karłowym, polecana do ogrodów skalnych i małych ogrodów | |
Jałowiec pospolity 'Saxatilis' Juniperus communis L. 'Saxatilis' Pall. = 'Nana' Loud. / Willd. = 'Montana' Ait. - odmiana halna, pokrój karłowy, krótkie powyginane gałęzie, do alpinariów i małych ogrodów | |
Jałowiec pospolity 'Suecica' Juniperus communis L. 'Suecica' = 'Fastigiata' - odmiana szwedzka, silny wzrost, wys. do 8 m., końce pędów zwisające | |
Jałowiec pospolity 'Stricta' Juniperus communis L. 'Stricta' = 'Hibernica' Lodd. - odmiana irlandzka, jałowiec szkocki, gęsta korona, pokrój kolumnowy, wys. do 2-3 m., cenna ze względu na pokrój, polecana do małych ogrodów i zieleni osiedlowej, wrażliwa na mrozy, alternatywą dla tej odmiany może być o. krakowska | |
Jałowiec łuskowaty 'Blue Star' Juniperus squamata Buch. Ham. 'Blue Star' | |
Jałowiec płożący Juniperus horizontalis Moench. - |
- Walewski W. 1985. Towaroznawstwo zielarskie. PZWL, Warszawa.
- Lewkowicz-Mosiej T. 2003. Leksykon roślin leczniczych. Świat Książki, Warszawa.
- Mowszowicz J. 1985. Przewodnik do oznaczania krajowych roślin zielarskich. Wydanie II. PWRiL, Warszawa.
- Sedo A., Krejca J. 1987. Rośliny źródłem przypraw. PWRiL, Warszawa.
- Bugała W. 1991. Drzewa i krzewy dla terenów zieleni. PWRiL, Warszawa.
- Miernik R. 1989. Przetwory z płodów leśnych. Wydawnictwo Spółdzielcze, Warszawa.
- Przebindowska U. 1985. Zbiór porad praktycznych z zakresu gosodarstwa domowego. WOPR, Mikołów.
- Muszyński J. 1956. Roślinne leki ludowe. Ludowa Spółdzielnia wydawnicza, Warszawa.