Nazwa gatunkowa: Jałowiec pospolity - Juniperus communis L. [8]

Angielska nazwa: Juniper, Common juniper.

Francuska nazwa: Genevrier commun

Niemiecka nazwa: Gemeiner Wacholder

Inne nazwy: iglak

Rodzina: Cyprysowate - Cupressaceae

Morfologia:

Wysokość: zazwyczaj do 2 m, inne źródła: 12 m [3], 4-5 [5]

Kwiaty: roślinna dwupienna tzn. występują osobniki tylko o kwiatach żeńskich lub męskich. Kwiaty drobne, męskie zebrane w krótkie kotki, żeńskie w kształcie zielonkawych szyszek.

Owoce: fioletowo-niebieska, czasami brązowo czarna kulista szyszkojagoda złożona z 3 łusek [] (przypominają jagody[8]), średnicy 10 mm, pokryta nalotem woskowym. Owoce jałowca dojrzewają dopiero w następnym roku po zapłodnieniu (w drugim lub trzecim [4,5]). W czasie dojrzewania trzy owocolistki stają się bardziej mięsiste, zrastają się ze sobą i tworzą szyszkojagodę.

Pień: prosty lub powyginany, wzniesiony lub pochylony. Kora szarobrunatna (szarobrązowa), sucha, lekko włóknista, łuszcząca się długimi płatami. Kora u młodych drzew gładka. Młode gałązki kanciaste.

Liście: w postaci równowąskich silnie kłujących igieł, koloru szaro-zielonego, zebranych po 3 w okółku, długości 10-15 mm i szerokości 1-2 mm. Młode siewki mają zwykle igły szpilkowate, natomiast starsze osobniki mogą mieć igły szpilkowate i (lub) łuskowate.

Nasiona: w jednej szyszkojagodzie znajdują się trzy trójkanciaste nasiona, pomiędzy którymi można znaleźć zbiorniczki z olejkami.

Korzenie:

Biologia:

Długość życia rośliny: roślina wieloletnia, zimująca w polskich warunkach.

Pokrój: wiecznie zielony krzew [8] lub małe drzewo. Korona nieregularna piramidalna. Osobniki męskie są smuklejsze.

Pienność: roślina dwupienna.

Kwitnienie:.

Rozmnażanie: generatywne poprzez siew nasion (stratyfikacja 1 rok), wegetatywnie poprzez sadzonki zielne.

Ekologia:

Zasięg terytorialny: strefa umiarkowana Azji (w tym Syberia), Ameryki, północnej Afryki i Europy (oprócz Półwyspu Iberyjskiego, Apenińskiego i Bałkańskiego) []. W Polsce występuje na całym obszarze kraju [8], szczególnie na niżu i w dolnych partiach gór.

Siedliska: nieużytki, wrzosowiska, bory sosnowe, luźne lasy sosnowe, skraje lasów - szczególnie l. iglastych, przydroża i trakty, pastwiska, suche zbocza.

Może występować w kilku-hektarowych zgrupowaniach (cenne do pozyskiwania surowca zielarskiego)

Uprawa:

Stanowisko: słoneczne. Jako jedyny z jałowców może rosnąć w miejscach słabo zacienionych [5].

Podłoże: jałowe, suche, ubogie, ciepłe. Najlepiej rośnie na glebach umiarkowanie wilgotnych, piaszczystych.

Nawadnianie: niskie, wytrzymały na suszę

Nawożenie: niskie

Odporność na zanieczyszczenia: niska, wrażliwy na pyły, toksyczne gazy, dymy

Uprawa możliwa w polskich warunkach.

Zastosowanie:

  1. Zielarstwo: roślina lecznicza [], lecznictwo ludowe [8], roślina przyprawowa, roślina barwierska.
  2. Roślina ozdobna: na słoneczne skarpy, do parków (sadzony z brzozą, sosną i modrzewiem [5]), zieleń osiedlowa, do ogrodów, niskie odmiany można sadzić w ogrodach skalnych. Jałowiec jest polecany do nasadzeń krajobrazowych, natomiast nie nadaje się do nasadzeń w miastach ze względu na wrażliwość na zanieczyszczenie powietrza.
  3. Szkółkarstwo zwykłe i ozdobne
  4. Przemysł alkoholowy; likiery, wódki gatunkowe, nalewki, giny, jałowcówki.
  5. Przemysł perfumeryjny; Aromaterapia
  6. Drewno używane jest do produkcji forniru, węgla drzewnego i smoły.

Zielarstwo:

Surowiec zielarski:

Szyszkojagoda jałowca - Fructus juniperi [4,8], syn. owoc jałowca, jagody jałowca - Bacca juniperi

Zbiór surowca zielarskiego:

Zbiera się owoce dojrzałe, czyli dwuletnie, twarde, o barwie czarnej [6].

Na jesień po dojrzeniu owoców. Pod krzewem umieszcza się folię lub materiał (płachta [4]), na który spadają owoce podczas otrząsania jałowca. Czynność tą wykonuje się w grubych rękawicach. Zebrany materiał oczyszcza się z niedojrzałych owoców, igieł i gałązek- zazwyczaj czyni się to zgrubnie, ręcznie.

Suszenie przeprowadza się w temperaturze pokojowej, aby owoce nie utraciły zapachów. Pomieszczenie do suszenia powinno być suche, przewiewne i ciemne. Suszone owoce przechowuje się w workach, a warunkach domowych w zamkniętych pojemnikach [4].

Informacje dotyczące surowca zielarskiego:

Surowiec powinien zawierać co najmniej 0,8% olejku eterycznego.

Surowiec stanowią wysuszone szyszkojagody jałowca; posiadają fioletowo-brunatną barwę, pokryte są szaroniebieskim (niebieskawym) woskowym nalotem, miejscami szyszkojagoda jest błyszcząca. Szyszkojagody posiadają na szczycie trójdzielną szczelinę, u nasady owocu widać szypułkę z brunatnymi przylistkami.

Po roztarciu można poczuć swoisty, żywiczny i intensywny zapach, smak na początku jest słodkawy, po czym staje się gorzkawy i szczypiący.

Skład chemiczny surowca zielarskiego:

Olejki eteryczne 0,4-1,25%, 2% [4] (terpeny (m.in. alfa- i beta-pinen, kadynen, kamfen, mircen, milonen[3]), seskwiterpeny (kadinen)), flawonoidy, garbniki, węglowodany 3,0% (cukier inwertowany), gorycz (związki goryczowe), juniperyna [3,4], związki żywicowe 8%, kwasy organiczne, związki mineralne, Witaminę C.

Działanie surowca zielarskiego:

Wyciągi (np. napar) z surowca działają moczopędnie[8], napotnie[], żółciopędnie[8] oraz pomagają w trawieniu, nerwobólach, zapaleniu korzonków nerwowych, posiadają także właściwości bakteriobójcze.

W postaci naparów stosowany jest w nieżytach dróg moczowych, chorobach wątroby i schorzeniach artetycznych, także w połączeniu z innymi ziołami[zb. 8].

Maści z jałowcem używa się w bólach reumatycznych i nerwobólach.

Leki wytworzone z jałowca pospolitego stosowane są w problemach wywołanych zatrzymaniem wody w organizmie i przy obrzękach.

Szyszkojagody jałowca można użyć do oczyszczających kąpieli

Dawniej jałowiec używany był w leczeniu chorób drób moczowych i żołądka[4].

Gryzienie i żucie kilku owoców odświeża oddech[5].

Leki/Suplementy/Mieszanki:

  • Mieszanka - Species cholagogae nr 1 i nr 3.

Przetwory/Przepisy:

Nalewka jałowcowa, jałowcówka

Jałowcówka jest dość "agresywnym" alkoholem, po wypiciu kieliszka można odczuć wiercenie w brzuchu. Nie należy pić alkoholu na bazie jałowca w dużej ilości.

1. Jedną garść suszonych owoców mielimy, zsypujemy do słoika i zalewamy 200 ml spirytusu.

2. Do spirytusu z owocami dodajemy 2 stołowe łyżki cukru i zostawiamy całość na 2-3 tygodnie.

3. Po tym czasie zlewamy wszystko przez gazę. Zlana esencja posłuży do aromatyzowania wódek. Ilość esencji do wódki dobieramy wg. własnego uznania [5].

Przyprawa:

Suszone owoce jałowca używane są do przyprawiania głównie dziczyzny, ale także baraniny i wieprzowiny, wędlin, ciemnych sosów, konserw i octu ziołowego. Zazwyczaj dodaje się do potraw kilka 'jagód' jałowca. Nadaje potrawom balsamicznego, korzennego zapachu i słodko-gorzkawego, żywicznego smaku.

Jałowcem można przyprawiać wszelkie formy kapusty, głowiastą białą i czerwoną, kapustę włoską, a także buraki [4].

Zastrzeżenia:

Surowiec w dużej ilości może powodować podrażnienie nerek [3], stany zapalne i pojawienie się krwi w moczu.

Stosowanie jałowca powinno się wcześniej skonsultować z lekarzem.

Przetworzony surowiec:

Z surowca po destylacji parą wodną otrzymuje się olejek jałowcowy - Oleum Juniperi; który zawiera terpeny (pinen kamfen, kandynen, limonen i terpinen). Olejek jałowcowy posiada właściwości drażniące skórę oraz rozszerza naczynia krwionośne. Oczywiście posiada on także silniejsze właściwości bakteriobójcze niż surowiec wyjściowy. Olejek jałowcowy służy także do pielęgnacji włosów.

Barwierstwo:

Z niedojrzałych szyszkojagód otrzymuje się żółty barwnik.

Ciekawostki:

Ptaki chętnie zakładają gniazda w gęstych koronach jałowców [5].

Owoce jałowca można użyć do usuwania zapachów stęchlizny i farb. Usuwanie zapachów polega na spaleniu kilku owoców jałowca na patelni lub blasze [7].

Zdjęcia:

Jałowiec pospolity Juniperus communis Jałowiec pospolity okaz zielnikowy Juniperus communis

Jałowiec pospolity

pokrój

Jałowiec pospolity

okaz zielnikowy

Jałowiec pospolity Juniperus communis Jałowiec pospolity Juniperus communis

Jałowiec pospolity

Owoce

Jałowiec pospolity

młody krzew

Odmiany i gatunki pokrewne:

Jałowiec pospolity 'Columnaris' Juniperus communis L. 'Columnaris' - odmiana kolumnowa, wzrost wolny, wys. do 1-2m., korona wąska, igły niebieskozielone
Jałowiec pospolity 'Cracovica' Juniperus communis L. 'Cracovica' - odmiana krakowska, silny wzrost, korona gęsta, wąska, stożkowata, zwisające wierzchołki, igły jasnozielone, siewka znaleziona w okolicach Krakowa
Jałowiec pospolity 'Depressa' Juniperus communis L. 'Depressa' Pursch = 'Canadensis' Loud.- odmiana płożąca, występuje na wschodnie Ameryki Północnej, dekoracyjna, do ogrodów skalnych
Jałowiec pospolity 'Depressa Aurea' Juniperus communis L. 'Depressa Aurea'
Jałowiec pospolity 'Effusa' Juniperus communis L. 'Effusa' - poduszkowy pokrój, igły zielone, niekłujące
Jałowiec pospolity 'Hornibrookii' Juniperus communis L. 'Hornibrookii' - odmiana Hornibrooka, podobna do 'Depressa', szeroki krzew, wys. do 50 cm, odmiana o pokroju karłowym, polecana do ogrodów skalnych i małych ogrodów
Jałowiec pospolity 'Saxatilis' Juniperus communis L. 'Saxatilis' Pall. = 'Nana' Loud. / Willd. = 'Montana' Ait. - odmiana halna, pokrój karłowy, krótkie powyginane gałęzie, do alpinariów i małych ogrodów
Jałowiec pospolity 'Suecica' Juniperus communis L. 'Suecica' = 'Fastigiata' - odmiana szwedzka, silny wzrost, wys. do 8 m., końce pędów zwisające
Jałowiec pospolity 'Stricta' Juniperus communis L. 'Stricta' = 'Hibernica' Lodd. - odmiana irlandzka, jałowiec szkocki, gęsta korona, pokrój kolumnowy, wys. do 2-3 m., cenna ze względu na pokrój, polecana do małych ogrodów i zieleni osiedlowej, wrażliwa na mrozy, alternatywą dla tej odmiany może być o. krakowska
Jałowiec łuskowaty 'Blue Star' Juniperus squamata Buch. Ham. 'Blue Star'
Jałowiec płożący Juniperus horizontalis Moench. -
Źródło:
  1. Walewski W. 1985. Towaroznawstwo zielarskie. PZWL, Warszawa.
  2. Lewkowicz-Mosiej T. 2003. Leksykon roślin leczniczych. Świat Książki, Warszawa.
  3. Mowszowicz J. 1985. Przewodnik do oznaczania krajowych roślin zielarskich. Wydanie II. PWRiL, Warszawa.
  4. Sedo A., Krejca J. 1987. Rośliny źródłem przypraw. PWRiL, Warszawa.
  5. Bugała W. 1991. Drzewa i krzewy dla terenów zieleni. PWRiL, Warszawa.
  6. Miernik R. 1989. Przetwory z płodów leśnych. Wydawnictwo Spółdzielcze, Warszawa.
  7. Przebindowska U. 1985. Zbiór porad praktycznych z zakresu gosodarstwa domowego. WOPR, Mikołów.
  8. Muszyński J. 1956. Roślinne leki ludowe. Ludowa Spółdzielnia wydawnicza, Warszawa.
Menu :