Nazwa gatunkowa: Cząber ogrodowy - Satureja hortensis L.

Rodzina: Jasnotowate - Lamiaceae

Morfologia

Cząber ogrodowy Satureja hortensis

Cząber ogrodowy

Wysokość: 20-60 cm.

Kwiaty: drobne koloru różowego, jasnofioletowego lub białego.

Owoce: rozłupnia.

Łodyga: silnie rozgałęziona.

Liście: wąsko-lancetowate.

Nasiona:

Korzenie:

Biologia:

Długość życia rośliny: roślina jednoroczna.

Pokrój: roślina zielna.

Kwitnienie: lipiec październik (VII-X).

Rozmnażanie: generatywnie poprzez siew nasion.

Ekologia:

Pochodzenie: wschodnie rejony Morza Śródziemnego i Morza Czarnego

Zasięg terytorialny:

Siedliska:

Uprawa:

Stanowisko:

Podłoże: .

Nawadnianie:

Nawożenie:

Cząber można uprawiać w ogrodzie, w doniczkach lub na balkonach.

Zastosowanie:

Zielarstwo: roślina lecznicza

Zielarstwo: roślina przyprawowa

Zielarstwo

Surowiec zielarski:

Herba saturejae.

Zbiór surowca zielarskiego:

Zbiera się podczas kwitnienia rośliny, ścina się nisko nad ziemią. Później wiąże się w pęczki i suszy w suchym i ciemnym miejscu. Temperatura suszenia nie powinna przekroczyć 35°C.

Informacje dotyczące surowca zielarskiego:

Ziele posiada przyjemny zapach i pikantny korzenny smak.

Skład chemiczny surowca zielarskiego:

  • Olejki eteryczne 2% (karwakrol, cymol, borneol, cyneol, pinen)
  • garbniki
  • śluzy
  • żywice

Działanie surowca zielarskiego:

Lekkie działanie obstrukcyjne, wiatropędne. Stosowany w celu pozbycia się pasożytów jelit, jako lek rozkurczowy oraz do kąpieli wzmacniających.

Cząber wykorzystuje się do herbatek leczniczych, nalewek. Z surowca można otrzymać olejek eteryczny - Oleum saturejae.


Przyprawa:

Jako przyprawy cząbru używa się w małej ilości. Używa się świeżych lub suszonych liści. Nie należy kruszyć cząbru ponieważ gorzknieje. Cząbru używamy na koniec przygotowywania potrawy bez jego gotowania. Do przyprawiania fasoli i innych strączkowych, potraw z grzybów (zwyjątkiem pieczarek), sałatki mięsne i ziemniaczane, gotowane ryby, smażone śledzie, zupy rybne, majonezy, farsze, steki, kotlety, kiełbasy, pieczone ziemniaki, ogórki kwaszone, warzywa w occie, kalafiory, kiszoną kapustę, rogout z mięsa, potrawy z sera, grzanki i słone pieczywo.

Źródło:
  1. Sedo A. Krejca J. 1987. Rośliny źródłem przypraw. PWRiL, Warszawa.

Logo internetowy ogród
Data publikacji: 1.2.2016
Data modyfikacji: 1.12.2020
Status: Artykuł otwarty - treść może ulec zmianie w każdej chwili
Menu :