Nazwa gatunkowa: Metasekwoja chińska - Metasequoia glyptostroboides Hu & W.C. Cheng [1]
Rodzina: Cyprysowate - Cupressaceae [1], dawniej Cypryśnikowate - Taxodiaceae[2]
Morfologia
|
|
Metasekwoja chińska Pokrój |
Wysokość: do 35 m [2] .
Pokrój wysokie drzewo o smukłej, stożkowatej (u młodych osobników) lub cylindrycznej koronie [].
Kwiaty: kwiaty zapylane sa przy pomocy wiatru. Kwiaty męskie występują w luźnych, zwisających gronach lub wiechach, natomiast kwiaty żeńskie stoją pojedynczo na gałązkach. [2].
Owoce: szyszki, które składają się z 20-30 łusek, kształtu kulistego lub cylindrycznego, długości do 2.5 cm, zdrewniałe, ciemnobrązowe, zwisają na trzonkach o długości 2 cm. Owoce dojrzewają i opadają w pierwszym roku. [2].
Łodyga/Pędy/Pień: Pień u podstawy szeroki, równomiernie zwężający się ku szczytowi. Pień pokryty jest brązową korowiną, która łuszczy się podłużnymi, cienkimi płatami. Na metasekwoi wyrastają dwa rodzaje pędów: pędy zdrewniałe z pączkami i igłami rosnącymi skrętolegle oraz pędy zielne bez pączków z igłami ustawionymi naprzeciwlegle, w dwóch szeregach. Pędy zielne opadają wraz z igłami w okresie zimowym. Pędy drewniejące, przed zdrewnieniem są zielone, po jakimś czasie brązowieją, a w drugim roku ich kora pęka i zaczyna się łuszczyć [2].
Liście: w postaci igieł. Igły metasekwoi są miękkie, żywo-zielone, równowąskie, długości 8-25 mm, spłaszczone, u szczytu stępione lub słabo zaostrzone. Jesienią igły przebarwiają się na brązowo, sprawiając, że metasekwoja wygląda bardzo atrakcyjnie. Wiosną igły rozwijają się na początku maja. Igły opadają na zimę [2].
Nasiona:niewielkie, płaskie, ze skrzydełkami, długości 4-6 mm. W zimnym klimacie metasekwoje rzadko wytwarzają płodne nasiona. [2]
Biologia
Długość życia rośliny: roślina wieloletnia, zimująca w polskich warunkach [2].
Typ rośliny: drzewo [2].
Kwitnienie: [].
Pienność: Roślina jednopienna, na jednym osobniku mogą występować zarówno kwiaty męskie, jak i kwiaty żeńskie [2].
Owocowanie: [].
Rozmnażanie: wegetatywnie przez sadzonki [2].
Ekologia
Pochodzenie:[]
Zasięg terytorialny:Chiny Środkowe (Syczuan, Hupei) [2]
Siedliska:gleby wilgotne, podmokłe, przy rzekach, pola ryżowe. W górach metasekwoja może rosnąć do wysokości 2000 m n.p.m. [2]
Uprawa
Stanowisko: młoda metasekwoja znosi ocienienie, starsze osobniki lubią słoneczne stanowiska [2]
Podłoże: brak specjalnych wymagań, chociaż najlepiej rośnie na glebach wilgotnych, przepuszczalnych, zasobnych w próchnicę [2]
Nawadnianie: []
Nawożenie: []
Rozmnażanie: poprzez sadzonki zielne, sporządzone w czerwcu-sierpniu, w szklarni w temperaturze 22-25 °C. Sadzonki pobiera się z pędów drewniejących, nie opadających na zimę razem z igłami. Sadzonkom należy zapewnić wysoką wilgotność powietrza i ochronę przed nadmiernym słońcem. Przezimowane, ukorzenione sadzonki wysadza się wiosną na zagony lub do inspektów [2]
Mrozoodporność: dobra [2]
Metasekwoja jest szybko rosnącym drzewem, osiągającym pokaźne rozmiary. W polskim klimacie metasekwoja dobrze się czuje i jest w stanie przetrwać nawet bardzo mroźne zimy [2]
Metasekwoja dobrze sobie radzi z warunkami miejskimi, o ile te nie są bardzo skrajne. Myśląc o posadzeniu metasekwoi powinniśmy mieć na uwadze, że wymaga ona znacznej ilości miejsca, ze względu na swoje ogromne rozmiary [3].
Zastosowanie
- Szkółkarstwo: Szkółkarstwo roślin ozdobnych
- Dendrologia: spis drzew i krzewów, tereny zieleni: metasekwoję można sadzić w dużych parkach [2]
Ciekawostki
Do Polski nasiona metasekwoi trafiły z Anglii w 1948 roku od pierwszych osobników uprawianych w Europie. Pierwsze metasekwoje uprawiane były w tym samym czasie w Krakowie, w Warszawie i Aroboretum Kórnickim [2]
Metasekwoję można znaleźć za Wydziałem Ogrodniczym Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie (al. 29 Listopada) [3].
Odmiany, gatunki pokrewne i rośliny podobne:
| Miniaturka | Nazwa rośliny |
|---|---|
 | Cypryśnik błotny Taxodium dystichum (L.) Rich. |
| Mamutowiec olbrzymi Sequoiadendron giganteum Lindl. Buchh. [2] |
- Metasequoia glyptostroboides. ITIS. Protokół dostępu: https://www.itis.gov/servlet/SingleRpt/SingleRpt?search_topic=TSN&search_value=505864#null (dostęp 1.11.2016)
- Bugała W. 1991. Drzewa i krzewy dla terenów zieleni. PWRiL, Warszawa: 82.
- Obserwacje i doświadczenia własne: Aleksander Skrzyński
