Nazwa gatunkowa: Laurowiśnia wschodnia - Prunus laurocerasus L. [1]

Angielska nazwa: Cherry laurel

Inna nazwa: Laurocerasus officinalis Roem. [1]

Rodzina: Różowate - Rosaceae [1,2]

Morfologia

Laurowiśnia wschodnia Prunus laurocerasus

Laurowiśnia wschodnia

Wysokość: 4-8 m [zb. 1,].

Pokrój: Liściasty, często wiecznie zielony krzew lub niewielkie drzewo [2]. W Polsce laurowiśnia występuje głównie w postaci krzewów [1].

Szerokość: ponad 8 m.

Kwiaty: średnicy do 8 mm, zakwitają we wzniesionych gronach o długości do 12 cm [1] .

Owoce: barwy czerowono-czarnej. W Polsce laurowiśnia bardzo rzadko zawiązuje owoce [1]. Owoce uznawane są za jadalne [2]

Łodyga/Pędy/Pień: Młode pędy sa nagie i zielone [1].

Liście: zimozielone, kształtu eliptycznego, długości 5-15 cm, całobrzegie z lekko podwiniętym w dół brzegiem. Górna strona liści jest ciemnozielona z połyskiem, dolna - jest jaśniejsza i zmatowiona. Blaszka liściowa jest skórzasta [1].

Nasiona:

Kłącze:

Korzenie:

Biologia

Długość życia rośliny: roślina wieloletnia, zimująca w polskich warunkach.

Typ rośliny: krzew lub niewielkie drzewo [1].

Kwitnienie: maj (V) [1].

Owocowanie: na jesień [2].

Rozmnażanie: generatywnie poprzez nasiona [1], wegetatywnie poprzez sadzonki [1].

Ekologia

Pochodzenie:

Zasięg terytorialny: Europa południow-wschodnia (Bułgaria), Kaukaz, Azja Mniejsza [1]

Siedliska: podszycia lasów liściastych, żyzne i wilgotne gleby [1]

Uprawa

Stanowisko: słoneczne, chociaż najbardziej odpowiednie jest miejsce półcieniste lub osłonięte drzewami [2], znosi silne zacienienie [1]

Podłoże: żyzne i umiarkowanie wilgotne [1], przepuszczalne. Na płytkich, kredowych podłożach krzewy laurowiśni mogą cierpieć na chlorozę [2].

Nawadnianie: zaleca się obfite podlanie przed zimą

Nawożenie:

Mrozoodporność: zależna od odmiany, jednak gatunek nie znosi uciążliwych, suchych zim. Zaleca się zabezbieczanie laurowiśnii na zimę np. obsypywanie krzewu liśćmi, okrywanie siatką lub płótnem, okrywanie gałęziami świerkowymi lub jodłowymi [1]

Rozmnażanie: laurowiśnie rozmnaża się poprzez sadzonki zielne [1]. W krajach o cieplejszym klimacie, gdzie laurowiśnie zawiązują owoce, krzewy te można rozmnażać z nasion [2]

Pielęgnacja: Laurowiśnia co kilka lat wymaga przycięcia, gdyż może się nieładnie rozrosnąć[2]

Zastosowanie

  1. Roślina ozdobna, szkółkarstwo ozdobne.
  2. Dendrologia: spis drzew i krzewów [1]

Zdjęcia:

Laurowiśnia wschodnia Prunus laurocerasus Laurowiśnia wschodnia Prunus laurocerasus

Laurowiśnia wschodnia

Laurowiśnia wschodnia

Laurowiśnia wschodnia Prunus laurocerasus

Laurowiśnia wschodnia

Odmiany, gatunki pokrewne i rośliny podobne:

Miniaturka Nazwa rośliny
Laurowiśnia wschodnia 'Schipkaensis' Prunus laurocerasus 'Schipkaensis' - odmiana szypkajska. Wys. do 2 m, p. rozłożysty, liście wąskie długości do 12 cm. Kraj pochodzenia: Bułgaria. O. wytrzymała na niskie temp. [1]
Laurowiśnia wschodnia 'Serbica' Prunus laurocerasus 'Serbica' - odmiana serbska. Odmiana ta pochodzi z Serbii. P. kulisty, gałęzie skrócone i wyprostowane. Liście drobne, matowo zielone [1]
Laurowiśnia wschodnia 'Zabeliana' Prunus laurocerasus 'Zabeliana' - odmiana Zabela. Pędy ustawione poziomo. Liście kształtu lancetowatego, wąskie, długości 8-12 cm, jasnozielone. Odmiana stosunkowo wytrzymała na mrozy[1]

Do laurowiśni podobne są różaneczniki np. Rododendron Smirnowa i azalie.

Źródło:
  1. 1991. Drzewa i krzewy dla terenów zieleni. PWRiL, Warszawa: 358.
  2. Prunus laurocerasus. RHS Online. Protokół dostępu: (dostęp )
Menu :