Nazwa gatunkowa: Lobelia rozdęta - Lobelia inflata L. [1]
Rodzina: Dzwonkowate - Campanulaceae
Podrodzina: Lobeliowe - Lobeliaceae
Morfologia:
Wysokość: .
Kwiaty: kwiatostan groniasty na szczycie łodygi. Kwiaty dwuwargowe, barwy szaroniebieskiej [1].
Owoce: zaokrąglone torebki [1].
Łodyga: jasnozielona z fioletowymi przebarwieniami, słabo ulistniona, z rdzeniem, grubości 2-5mm, bruzdowana i kanciasta [1].
Liście: pojedyncze jajowate lub łopatkowate, mają brzeg karbowano-ząbkowany [1].
Nasiona:
Korzenie:
Biologia:
Długość życia rośliny: roślina jednoroczna [1].
Typ rośliny: roślina roczna [1].
Kwitnienie:.
Rozmnażanie:.
Ekologia:
Pochodzenie: Ameryka Północna [1].
Zasięg terytorialny:
Siedliska:
Lobelia rozdęta jest uprawiana w Polsce [1].
Zastosowanie:
Zielarstwo: roślina lecznicza.
Surowiec zielarski:
Ziele stroiczki - Herba Lobeliae, synonim ziele stroiczki [1].
Zbiór surowca zielarskiego:
Surowiec stanowią nadziemne części przekwitającej i zaczynającej owocować lobelii. Zbioru dokonuje się pod koniec lata, najlepiej w dni pogodne i suche. Suszenie należy przeprowadzić na wolnym powietrzu lub suszarni, w temperaturze nie większej niż 40°C.
Surowiec należy przechowywać w szczelnych naczyniach [1].
Informacje dotyczące surowca zielarskiego:
Surowiec powinien zawierać co najmniej 0,3% alkaloidów. Kwiatów w surowcu jest bardzo mało. Surowiec nie posiada wyraźniego zapachu, smak ostry i drapiący [1].
Surowiec należy do wykazu B. Surowiec opisany był w FP IV [1].
Skład chemiczny surowca zielarskiego:
Alkaloidy (lobelina - pochodna pirydyny) [1].
Działanie surowca zielarskiego:
Surowiec stosowany jest do leczenia dychawicy oskrzelowej, w zatruciach grzybami, narkotykami, tlenkiem węgla (CO) [1].
Leki/Suplementy/Mieszanki:
- Astmin - lek [1].
- Astmosan [1]
- izolowana lobelina w postaci chlorowodorku, w dawkach 3 mg do 10 mg [1].
- Kelastmin - lek [1].
Zastrzeżenia:
Największa jednorazowa dawka wynosi 0,1g, a dzienna 0,3 g [1].
Gatunki i odmiany pokrewne:
 | Lobelia przylądkowa - Lobelia erinus L. - roślina ozdobna z niebieskich kwiatów. |
- Walewski W. 1985. Towaroznawstwo zielarskie.PZWL, Warszawa.