Nazwa gatunkowa: Tasznik pospolity - Capsella bursa pastoris (L.) Medicus [1,3-5]

Inna nazwa: Tobołki pastusze [5]

Rodzina: Kapustowate - Brassicaceae [5], dawniej Krzyżowe - Cruciferae [1,3]

Morfologia:

Tasznik pospolity Capsella bursa pastoris

Mieszaniec tasznika z rzeżuchą łąkową/leśną

Kraków, Czerwony Prądnik, 7.5.2017

Wysokość: 20-40 cm [3], 5-50 cm [4].

Łodyga: wzniesiona, owłosiona [1], często rozgałęziająca się [4].

Kwiaty: białe [1,4] lub różowawe [1], drobne, o 4 płatkach korony, osadzone na groniastym kwiatostanie [4]. Działki kielicha odstające. Czasami korona się nie wykształca.

Owoce: sercowato-trójkątna, płaska, wcięta w górnej części łuszczynki [4] z 10-20 nasionami [1].

Nasiona: żółtobrunatne lub czerwonobrunatne, długości około 1 mm [1]. Nasiona posiadają wysoką zdolność kiełkowania, która zwiększa się po zimowym spoczynku w glebie. Zachowują żywotność przez około 5-6 lat [zb 1,3]. Nasiona bezbielmowe [2].

Liście: liście dolne tworzą przyziemną rozetę, przyziemne liście są pierzastosieczne , czasami całobrzegie. Liście łodygowe siedzące, lancetowate, małe [4].

Korzenie: palowy, wrzecionowaty [1], kremowy, słabo rozgałęziony

Inne cechy: gatunek zróżnicowany morfologicznie, tworzy wiele mieszańców

Biologia:

Długość życia rośliny: roślina jednoroczna lub dwuletnia [1,3-5].

Pokrój: średniej wysokości roślina zielna.

Kwitnienie: marzec-październik (III-X) [1,3,4]

Rozmnażanie: generatywne poprzez siew nasion [3].

W ciągu roku tasznik jest w stanie wydać do 4 pokoleń [3].

Ekologia:

Pochodzenie: Europa

Zasięg terytorialny: Europa, od niżu aż po góry

Siedliska: pastwiska, uprawy rolne i ogrodnicze, trawniki, nieużytki, parki, krawężniki, drogi, krawężniki, tory kolejowe, dworce, podwórza [zb. 1,3,4]. Zasiedla stanowiska ruderalne i silnie zdewastowane. Występuje w zbiorowiskach Chenopodietea [1]

Tasznik pospolity jest zaliczany do uciążliwych chwastów upraw [3]. Zachwaszcza zboża, rośliny okopowe i warzywne, szkółki [1].

Gatunek bardzo pospolity [4]

Uprawa:

Stanowisko: każde, ale przeważnie słoneczne

Podłoże: dowolne, może rosnąć na silnie zdegradowanej glebie.

Nawadnianie: roślina o bardzo małych wymaganiach wodnych

Nawożenie: dowolne

Zastosowanie:

Zielarstwo: roślina lecznicza [1,2,3]

Zielarstwo: lecznictwo ludowe [4]

Zielarstwo:

Surowiec zielarski:

Ziele tasznika Herba Brusae pastoris [4,5], syn. Herba Capsellae [4]

Skład chemiczny surowca zielarskiego:

Ziele tasznika: [zbiorcze 1,4,5]

  • cholinę (1%)
  • olejek eteryczny (zawiera związki siarkowe)
  • flawonoidy (glikozydy kwercytyny i luteoliny)
  • saponiny trójterpenowe
  • aminy biogenne (tyramina, cholina, acetylocholina, histamina)
  • glikozyd (rozpadający się na olejek eteryczny zawierający siarkę)
  • garbniki
  • kwasy organiczne (cytrynowy, ferulowy, sinapinowy, jabłkowy)
  • związek podobny do nikotyny wywołujący skurcze

Działanie/stosowanie:

Tasznik stosowany jest przy krwawieniach, przy miesiączkach i po porodzie. Preparaty podawane są przy krwawieniach macicznych i obfitej miesiączce [zb. 1,4].

W medycynie chińskiej i tybetańskiej tasznik jest cenną rośliną leczniczą, którą wykorzystuje się w leczeniu biegunek i przy osłabieniach organizmu [4].

Forma stosowania:

-Nalewka

Zdjęcia:

Tasznik pospolity Capsella bursa pastoris Tasznik pospolity Capsella bursa pastoris

Tasznik pospolity

Tasznik pospolity

Tasznik pospolity Capsella bursa pastoris Tasznik pospolity Capsella bursa pastoris

Mieszaniec tasznika pospolitego z rzeżuchą łąkową/leśną

Kwiatostan

Kraków, Czerwony Prądnik, 7.5.2017

Tasznik pospolity

Kwiatostan

Tasznik pospolity owoc Capsella bursa pastoris fruit Tasznik pospolity owoc Capsella bursa pastoris fruit

Tasznik pospolity owoce

Tasznik pospolity

owoc

Tasznik pospolity rozeta liści Capsella bursa pastoris

Tasznik pospolity

Przyziemna rozeta liści

Odmiany i gatunki pokrewne:

Tobołki polne - Thlaspi arvense L. [3]
Źródło:
  1. Cincura F. Ferakova V. i in. 1990. Pospolite rośliny środkowej Europy. PZWL, Warszawa.
  2. Dobrzyński T. 1968. Botanika farmaceutyczna, PWRiL, Warszawa.
  3. Rostafiński J., Seidl O. 1962. Przewodnik do oznaczania roślin. PWRiL, Warszawa.
  4. Mowszowicz J. 1985. Przewodnik do oznaczania krajowych roślin zielarskich. PWRiL, Warszawa: 231,232.
  5. Lewkowicz-Mosiej T. 2003. Leksykon roślin leczniczych. Świat Książki, Warszawa.

Logo internetowy ogród
Data publikacji: 11.4.2017
Data modyfikacji: 14.12.2020
Status: Artykuł otwarty - treść może ulec zmianie w każdej chwili
Menu :