Nazwa gatunkowa: Aminek większy - Ammi maius Lam.

Nazwa angielska: Bishop's weed

Nazwa francuska: Ammi commun

Nazwa niemiecka: Grosse Knorpelmohre

Inne nawy: Apium ammum Cr., Sison maior Eaton et Wright, Visnaga vulgaris Bub.

Rodzina: Selerowate - Apiaceae

Morfologia:

Wysokość: 20-100 cm.

Kwiaty: drobne, białe, zebrane w baldachy. Kwiatostan baldachowaty ma średnicę około 6-35cm.

Owoc: rdzawobrunatna, eliptyczna, spłaszczona, rozłupnia o specyficznym korzennym zapachu. Długość niełupki około 1,5-2mm.

Łodyga: kanciasta, w górnej części rozgałęziona

Liście: kształtu od owalnego do lancetowatego, pierzastodzielne, brzeg blaszki liściowej ząbkowany.

Korzenie:

Biologia:

Typ: roślina jednoroczna lub dwuletnia.

Pokrój: wzniesiona roślina.

Rozmnażanie: generatywnie poprzez nasiona

Ekologia:

Zasięg terytorialny: Wybrzeża Morza Śródziemnego, Północna Afryka, Wschód Indii, Azja

Uprawa: północna Afryka, południowo-wschodnia Azja, możliwa uprawa w Polsce.

Uprawa/Ochrona:

Stanowisko: słoneczne lub o rozproszonym świetle.

Podłoże: ciepłe

Zastosowanie:

Zielarstwo: Roślina lecznicza stosowana w leczeniu bielactwa skóry, łysieniu, łuszczycy.

Surowiec zielarski:

Owoce Aminka większego - Fructus Ammi maioris

Surowiec zawiera:

Furanokumaryny (ammoidyna, ammidyna, bergapten).

Działanie:

Obecność furanokumaryn przyczynia się do syntezy melaniny i jej gromadzenia się w skórze. Dzięki temu zjawisku, leki zawierające surowiec łagodzą objawy bielactwa nabytego, które charakteryzuje się powstawaniem białych plam na skórze. Leki mogą posłużyć także do leczenia łysienia plackowatego, łuszczycy i nieprawidłowym rogowaceniu skóry.

Forma stosowania:

Doustnie lub zewnętrznie przy jednoczesnym naświetlaniu miejsc odbarwionych promieniami nadfioletowymi.

Zastrzeżenia:

Podczas stosowania leków lub samego surowca z aminka należy unikać słońca, ponieważ może wystąpić zaczerwienienie skóry lub bąble.

Ciekawostki:

Największe plantacje towarowe znajdują się w Północnej Afryce i Południowo-wschodniej Azji.

Odmiany i gatunki pokrewne:

Źródło:
  1. . Leksykon roślin leczniczych. Świat Książki, Warszawa.
  2. . Przewodnik do oznaczania krajowych roślin zielarskich. PWRiL, Warszawa.
  3. protokół dostępu:
Menu :