Internetowy Ogród - z pasji do Ogrodnictwa

Definicja

Jest to zjawisko podatności podłoża na zmiany odczynu. Za zdolności buforowe odpowiedzialne są jony wodorowe. Mechanizm tego zjawiska polega na utrzymywaniu odpowiedniego stężenia jonów wodorowych w roztworze glebowym poprzez ciągłą wymianę tych jonów, pomiędzy kompleksem sorpcyjnym a roztworem glebowym. Dzięki temu wahania odczynu podłoża są mniejsze.

Właściwości buforowe zależą od pojemności sorpcyjnej, ilości pobranych kationów o charakterze zasadowym oraz składu roztworu glebowego. Im większa jest pojemność sorpcyjna koloidów glebowych, tym większa jest zdolność podłoża do przeciwdziałania zmianom odczynu. Wysokie zdolności buforowe posiadają: próchnica, montmorylonit, illit i kaolinit. Właściwości buforowe posiadają również niektóre słabe kwasy oraz ich sole, np: H2CO3 + Ca(HCO3)2 – bufor węglanowy.

Zdolności buforowe podłoża mają duży wpływ na skuteczność nawożenia. Przykładowo, do podwyższenia odczynu piasku, który nie posiada znaczących zdolności buforowych, wystarczy niewielka ilość tlenku wapnia. Podłoża zawierające dużą ilość koloidów organicznych, potrzebują większą ilość nawozów wapniowych, aby ich odczyn uległ zmianie.

Aby skutecznie dokonać zmian odczynu podłoża, zaleca się stosowanie trudno-rozpuszczalnych nawozów wapniowych np. węglanu wapnia, w przypadku podłoży lekkich. Dla podłoży o wysokiej zawartości koloidów organicznych, zaleca się natomiast rozpuszczalne związki wapnia np. tlenek wapnia [Dobrzański 1981].